Arapsko-Izraelski sukob je u prvom redu jedan od najneshvaćenijih sukoba koji je ikada postojao. Većina ljudi to vidi kao sukob muslimana i jevreja, što je, u najmanju ruku, potpuno iskrivljeno i pristrasno gledište. Zašto je to tako? Muslimani i jevreji su živjeli u harmoniji preko hiljadu godina u čitavom islamskom svijetu. Jevreji su živjeli potpuno normalno u islamskoj Španiji, i svojim prisustvom doprinjeli tadašnjoj najnaprednijoj europskoj kulturi. Postoje četri grupe jevreja, od te četri, dvije su obitavale preko hiljadu godina sa muslimanima, bez ikakvih problema, kao jedan od „naroda knjige“.
1947 godine, duga cionistička kampanja konačno daje plod- državu Izrael, koja je od strane mnogih bila označena kao nemoguća, jer samom logikom stvari, nije imala teritoriju, narod nije imao ni zajedničkog jezika, i bila je okružena ogromnim brojem Arapa. Nedugo nakon proglašenja neovisnosti, Izrael biva napadnut od strane Transjordanije, Egipta, Sirije i Iraka, od tog trenutka traje jedan od najduzih sukoba u modernoj povjesti, koji će odnijeti hiljade života, i koji još uvijek traje bez ikakvog predznaka smirivanja. Ovaj sukob, u prvom redu nacionalni, često biva pogrešno protumačen, u smislu „muslimani vs. jevreji“, ali ako pažljivo pogledamo, ovaj sukob nema gotovo nikakvih odlika vjerskog rata, nego običnog rata za teritoriju i resurse između dva naroda Arapa i Izraelaca ( ne jevreja, nego Izraelaca- od kojih dobar dio nisu jevreji“). Da bi rat bio vjerski, mora ispunjavati dva uvjeta; Prvi: Da su sudionici suprotne vjere; i Drugi: Da ratuju zbog vjere i zato što im to vjera nalaže. Odmah je očigledno da ovaj sukob ne ispunjava drugi uvjet, i ima vrlo prost dokaz, „ Da postoji vjerska naredba o napadanju jevreja u islamu ili muslimana u judaizmu, ne bi se počela primjenjivati tek 1947“. Većina današnjeg stanovništva Izraela su jevreji porjeklom iz arapskih zemalja, i čak i danas u Iranu postoji vrlo prosperitetna jevrejska zajednica. Dok 20% stanovništva Izraela čine Arapi. Ovo pogrešno tumačenje pripisujem arapskoj propagandi i njihovom u biti „kukavičkom“ mentalitetu i nadi da će neko drugi doći i riješiti njihove probleme. Zato su se dali na masovnu kampanju generalizacije ovog problema, mada mislim da većina muslimana u svijetu shvata, da bi Izraelsko-Arapski sukob isto izgledao i da su Arapi recimo kršćani, budisti, ateisti ili shin-taoisti. „ Religija Palestinaca ne igra nikakvu ulogu u njihovom odnosu sa Izraelcima, jer ne bi bilo razlike ni da su svi Palestinci kršćani ili budisti“
Nakon ovoga htio bi se osvrnuti na vojne aspekte ovog sukoba…
Pogledajmo učesnike
Palestina ( priznata od strane 114 zemalja)
Populacija : 4,136,540 + 6,000,000 u drugim zemljama
Vojska : nema informacija
Egipat
Populacija : 77,420,000
Vojska: Ljudi: 450,000 + 100,000 Tenkova: 4000 Aviona: 806
Budžet: $2.5 milijarde(2006)+ $1.3 milijarde pomoći SAD
Jordan
Populacija: 6,316,000
Vojska:nepoznato Tenkova: nepoznato Aviona: oko 200
Budžet: nepoznato
Izrael
Populacija: 7,465,000
Vojska 176,500 Tenkova : 1030 Aviona: 1047
Budžet: 13.3 milijarde
Sirija
Populacija: 21,906,000
Vojska: 400,000 Tenkova: 4750 Aviona: oko 400
Budžet: 1 milijarda
Ovo su samo osnovne informacije o zemljama koje su direktni učesnici u konfliktu. Ovde nisam uključio Liban, koji zbog svoje kompleksne strukture, ne predstavlja faktor u vojnom pogledu. Na prvi pogled vidi se apsolutni nesrazmjer broja stanovnika između dvije strane i samim time broja vojnog osoblja, te interesantni nesrazmjer vojnih budžeta. Kada bi se u ratovanju u obzir uzimale samo brojke i količina resursa, Izrael bi nestao u roku od par dana. Međuitm, rat se pored resursnih faktora, sastoji iz velikog broja drugih faktora, od kojih je najbitniji motivacioni faktor, kojeg Izraelskim odbrambenim snagama ne nedostaje. U okolnim arapskim zemljama, i pored naoko pomirljive politike prema Izraelu, postoji jako negativno raspoloženje prema Izraelu, i nema sumnje da bi Izrael bio napadnut čim bi neka od okolnih zemalja i pomislila da ima šanse da ga uništi. Iskustvo je pokazalo, posebice 1967, u šestodnevnom ratu, da brojke ne znače apsolutno ništa u sukobu sa moralno nadmoćnijom i organizovanijom vojskom. Ovaj fenomen sam uvijek posmatrao pristrastno, iz perspektive Bosnjaka. U ratu u Bosni 92-95, JNA i VRS iako superiorno organizovane, daleko tehnički premoćnije, nisu uspjele savladati Armiju Bosne i Hercegovine te Vojsku Hrvatske. Sukob Izraelaca i Palestinaca posmatram kroz prizmu Davida i Golijata, manjeg i realno slabijeg, suočenog sa većim i nadmoćnijim. Ovaj sukob Davida i Golijata postoji u Bosni, Bosnjaci su mali narod od oko 2 miliona, dok Srba ima 8,600,000. O tome ću pisati u nekom od sljedećih postova…
